Με τις ελληνικές ταινίες είμαι λίγο επιφυλακτική. Δεν θα πάω εύκολα κινηματογράφο για να δω ελληνική ταινία αν δεν είμαι σίγουρη πως πρόκειται για κάτι καλό. Αυτό μεταφράζεται ποια είναι η υπόθεση του έργου και οι συντελεστές.

Αν θυμάμαι καλά τα τελευταία χρόνια έχω δει μόνο δύο ελληνικές ταινίες: την “Μικρά Αγγλία” -εξαιρετική!- και “Τέλειοι ξένοι” γιατί ήταν απόδοση γαλλικής ταινίας και μου φάνηκε ενδιαφέρον το σενάριο.

Το φετινό Δεκέμβριο περίμενα με ανυπομονησία να βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες η “Ευτυχία”, η οποία αντλεί έμπνευση από τα πάθη και τις αδυναμίες αυτής της πληθωρικής, αντισυμβατικής και πρωτοπόρου γυναίκας, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στο λαϊκό τραγούδι.

Η υπόθεση του έργου, σε σκηνοθεσία Άγγελου Φραντζή και κείμενο Κατερίνα Μπέη, επικεντρώνεται σ΄ένα κορίτσι, μικροπαντρεμένο, που ταξιδεύει από το Αϊδίνι στην Ελλάδα με τη μητέρα και τις δύο της κόρες. Στο πλοίο του ξενιτεμού παίρνει απόφαση να μην αφήσει τη ζωή να την προσπεράσει, αλλά να τη ζήσει, όπως η ίδια θέλει. Και τη ζει! Γράφει ακατάπαυστα σε ό,τι πιάνει το μελάνι, από χαρτοπετσέτες και κουτιά από τσιγάρα μέχρι υπόλοιπα λογαριασμών. Καπνίζει, ερωτεύεται με πάθος, χαρτοπαίζει με θράσος σε πολυτελή σαλόνια, αλλά και σε παράνομα υπόγεια. Μία δασκάλα που γίνεται ηθοποιός στα μπουλούκια και στο θέατρο, μία ποιήτρια που γίνεται η μεγαλύτερη Ελληνίδα στιχουργός του λαϊκού τραγουδιού. Συνεργάζεται με όλες τις διάσημες μουσικές προσωπικότητες της χώρας, από τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Απόστολο Καλδάρα, ως τον Μανώλη Χιώτη, τον Αντώνη Ρεπάνη και τον Μάνο Χατζιδάκι, υψώνοντας θαρραλέα ανάστημα, σε έναν σκληρό και τυπικά ανδροκρατούμενο κόσμο.

Η ταινία με κράτησε από την πρώτη ως την τελευταία σκηνή. Είναι όλα τόσο προσεγμένα με την παραμικρή λεπτομέρεια, αλλά και δοσμένα με ένα ωραίο σασπενς. Η βραδιά αφιερωμένη στην “Ευτυχία”, όπου βλέπουμε τη ζωή και τους ανθρώπους να περνάνε μπροστά στα μάτια της είναι δοσμένη με μαεστρία κι έχεις την επιθυμία να μάθεις την ιστρορία που κρύβεται πίσω από τους στίχους των τραγουδιών της. Κι εδώ να αναφέρω πως οι εκτελέσεις των τραγπυδιών είναι πολύ καλές δίνοντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.

Η μοναδική της προσωπικότητα αποτυπώθηκε στους στίχους της που έγιναν μερικές από τις μεγαλύτερες και διαχρονικότερες επιτυχίες, όπως τα «Περασμένες μου αγάπες», «Όνειρο απατηλό», «Είμαι αϊτός χωρίς φτερά», «Ηλιοβασιλέματα», «Η φαντασία», «Είσαι η ζωή μου», «Μαντουμπάλα», «Στ΄ Αποστόλη το κουτούκι», «Πετραδάκι, πετραδάκι», «Μου σπάσανε τον μπαγλαμά», «Δύο πόρτες έχει η ζωή» («Το τελευταίο βράδυ μου»), «Ρίχτε στο γυαλί φαρμάκι».

Οι δύο πρωταγωνίστριες, η Κάτια Γκουλιώνη (ερμηνεύει την Ευτυχία στα νιάτα της) και η Καρυοφιλιά Καραμπέτη, συμπληρώνουν μοναδικά η μία την άλλη τόσο στο λόγο όσο και στις κινήσεις τους. Οι ερμηνείες τους δεν σε αφήνουν να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους και ο θεατής καταλαβαίνει πωςέχουν μπει για τα καλά στο απαιτητικό κοστούμι της Ευτυχίας, μιας αντισυμβατικής γυναίκας. Δεν είναι καθόλου εύκολο να παίξεις μια υπαρκτή προσωπικότητα, αλλά εδώ όλα είναι τόσο προσεγμένα (σκηνοθετικά, υποκριτικά και κειμενικά) που το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που θα θυμάσαι για καιρό.

Αξίζει να αναφέρω πως όλο το cast είναι προσεγμένο. Ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης εξελίσσεται σ΄έναν εξαιρετικό ηθοποιό της γενιάς τους και ξέρει να μεταμοφώνεται υποκριτικά ανάλογα με τις απαιτήσεις του κάθε ρόλου. Ο Θάνος Τοκάκης κλέβει τις εντυπώσεις, υποδύεται το δεξί χέρι της στιχουργού. Κρατάει ισορροπίες στο ρόλο του χωρίς να γίνει καρικατούρα, αντίθετα τον πονάς.

Παίζουν: Καρυοφιλιά Καραμπέτη, Κάτια Γκουλιώνη, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Θάνος Τοκάκης, Ντίνα Μιχαηλίδου, Παύλος Ορκόπουλος, Ευαγγελία Συριοπούλου, Λίλα Μπακλέση.