Τις τελευταίες βδομάδες, η είδηση που απασχολεί την κοινή γνώμη είναι η επίθεση με βιτριόλι, ενώ πριν λίγα 24ωρα εξαφανίστηκε ακόμα ένα μικρό κορίτσι (μόλις 10 ετών) επιστρέφοντας από το σχολείο στο σπίτι του. Ευτυχώς, η περιπέτεια της μικρής Μαρκέλλας είχε αίσιο τέλος και το κορίτσι επέστρεψε στο σπίτι του.

Δύο εντελώς διαφορετικές ιστορίες μεταξύ τους που εμένα μου “χτύπησαν” ένα μικρό καμπανάκι. Δεν σου κρύβω πως το βράδυ της Παρασκευής (12/06) πέρασαν πολλές σκέψεις από το μυαλό μου. “Η 35χρονη, φερόμενη ως δράστιδα, στην υπόθεση με το βιτριόλι μεγάλωσε μέσα σε μια πολύ καλή οικογένεια”, “Ήσυχη οικογένεια, βιοπαλαιστές δεν έχουν δώσει ποτέ δικαίωμα” λένε οι συγχωριανοί της που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι συμβαίνει στον ψυχικό της κόσμο.

Από την άλλη ένα 10χρονο κοριτσάκι επιστρέφει μόνο του από το σχολείο και αναρωτιέμαι αν στη σημερινή εποχή νιώθεις ασφάλεια να αφήνεις μόνο του ένα μικρό παιδί. Γιατί για μένα 10 ετών είναι ακόμα παιδί.

Στην ιστορία με το βιτριόλι πρώτα ταρακουνήθηκα ως μητέρα και μετά ως γυναίκα. Να ξεκαθαρίσω πως είμαι εντελώς αντίθετη με την πράξη της φερόμενης ως δράστιδας, να ρίξει βιτριόλι στην 34χρονη Ιωάννα καθώς νόμιζε πως η σχέση δεν προχωρούσε λόγω εκείνης. Έχω διαβάσει αρκετά ρεπορτάζ και έχω προβληματιστεί ως μαμά. Γιατί η φερόμενη ως δράστιδα έβγαλε τόση κακία; Πόσος πόνος και θυμός πρέπει να έχει συσσωρευτεί μέσα της για να φτάσει στο σημείο να καταστρέψει δύο ζωές (και δύο οικογένειες). Γιατί εμείς βλέπουμε το αποτέλεσμα αυτού του θυμού, ενώ το πραγματικό πρόβλημα σίγουρα υπήρχε χρόνια πριν. Τονίζω πως είμαι εντελώς αντίθετη με όσα έκανε και πιστεύω πως η ποινή για την συγκεκριμένη πράξη είναι τα ισόβια. Φαντάζομαι η 35χρονη είχε ένα ισόβιο βάρος μέσα της και το έβγαλε προς τα έξω… Δεν σου κρύβω πως αναρωτήθηκα αν αυτό το κορίτσι έχει πάρει αγάπη κι ένα στοργικό χάδι από την οικογένεια της. Γιατί η πράξη της είναι πολύ βίαιη κι ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει με αγάπη δεν μπορεί να βγάζει τόσο μίσος και βιαιότητα.

Και οι δύο ιστορίες αυτές τις ημέρες που πρωταγωνιστούν στα ΜΜΕ με έχουν προβληματίσει και με έχουν βάλει σε μεγάλες σκέψεις για το τι μαμά θέλω να είμαι. Εσύ που είσαι μαμά θα καταλάβεις απόλυτα τους προβληματισμούς μου γιατί έχουμε τους ίδιους.

Θέλω να είμαι η μαμά που θα μαγειρεύω σπιτικό φαγητό στο παιδί μου και δεν θα τρώει fast food ή κατεψυγμένο φαγητό.

Θέλω να είμαι η μαμά που θα πηγαίνω και θα φέρνω το παιδί μου από το σχολείο μέχρι να πάει Γυμνάσιο.

Θέλω να είμαι η μαμά που θα παίζω με το παιδί μου, θα πηγαίνουμε στη παιδική χαρά, θα κάνουμε βόλτες στη θάλασσα και θα έχουμε χρόνο μεταξύ μας.

Θέλω να είμαι η μαμά που θα τρώει το μεσημέρι με το παιδί της.

Θέλω να είμαι η μαμά που θα δίνω άπειρη αγάπη στο παιδί μου, θα το αγκαλιάζω, θα του λέω ευχαριστώ που είναι στη ζωή μου.

Θέλω να είμαι η μαμά που θα λέω “όχι” στα πολλά υλικά αγαθά και στα παιχνίδια που δεν χρειάζεται.

Θέλω να είμαι η μαμά που θα αφήνω το παιδί μου να παίζει πάρα πολύ. Να λασπώνεται, να βρωμίζεται, να μάθει ποδήλατο και όχι να παίζει μόνο στο tablet. Επίσης θέλω να έχει περισσότερο χρόνο για παιχνίδι..χωρίς περιττές δραστηριότητες. Μπορεί να επιλέξει μόνο του τις δραστηριότητες όταν μεγαλώσει.

Θέλω να είμαι η μαμά που δεν θα λέει “αφιέρωσα τη ζωή μου για σένα”. ‘Ηθελα και το έκανα και το παιδί δεν χρειάζεται να ξέρει κάτι παραπάνω.

Θέλω να είμαι η μαμά που θα μάθει στο παιδί της να έχει αυτοπεποιήθηση. Ακόμα και αν εκείνο πέσει να του μάθει πως σηκώνεται. Να του έχει εμπιστοσύνη για να ανοίξει τα φτερά του.

Ο δρόμος της μητρότητας σίγουρα δεν είναι εύκολος. Για αυτό πιστεύω πως πρέπει να γίνεσαι γονιός όταν δεν έχεις κανένα απωθημένο και έχεις ζήσει τη ζωή σου -σε άλλους βγαίνει σε μικρότερη σε άλλους σε μεγαλύτερη ηλικία. Ακόμα και το Κράτος θα έπρεπε να ήταν πιο υποστηρικτικό στις μαμάδες και πιο ευέλικτο στον επαγγελματικό τομέα. Γιατί όσα και να λέμε πως οικογένεια και καριέρα συνδυάζονται δεν είναι τόσο εύκολο…

Ο λόγος που έγραψα το άρθρο είναι για να εμψυχώσω όλες τις μανούλες να είναι δίπλα στα παιδιά τους. Ουσιαστικά δίπλα τους γιατί τα παιδιά μας χρειάζονται και θέλουν απέραντη αγάπη. Ακόμα και τις ώρες που εξαντλούμαστε από την κούραση ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να πούμε ευχαριστώ που έχουμε τα παιδιά μας. Ούτε και για μένα είναι πάντα εύκολο, ο ρόλος της μαμάς είναι πολύ απαιτητικός και τα αποτελέσματα φαίνονται στο μέλλον. Αλλά είμαι η μαμά που ήθελα να αλλάξω τις προτεραιότητες μου για να γίνω καλύτερη…. όχι για το γιο μου, για μένα!

Καλή δύναμη σε όλες τις λατρευτές μανούλες!